Droga austriacka

Po upadku Republiki Raguzy (Republiki Dubrownika), Mljet wraz z resztą Chorwacji stał się częścią imperium austro-węgierskiego, pod bezpośrednim nadzorem rządu w Wiedniu. Jednak poezja tego miejsca pozostawiła monarchię we wszystkich aspektach życia na wyspie, początkowo poprzez rozwój infrastruktury i celową politykę zrównoważonego rozwoju. Znanym faktem jest, że pod koniec XIX wieku dwór wiedeński był bardzo blisko decyzji, aby przenieść mieszkańców wyspy Mljet, z powodu dwóch pozornie nie do pokonania przeszkód. Pierwszą z nich były częste trzęsienia ziemi i wstrząsy nawiedzające Mljet, a drugą olbrzymia ilość jadowitych węży, które stanowiły ciągłe niebezpieczeństwo dla tamtejszej ludności. Jednakże wyspa pozostała zamieszkana dzięki Baronowi Schilling oraz decyzji podjętej w 1910 roku przez Ministerstwo Rolnictwa w Wiedniu, by sprowadzić na wyspę Mljet indyjskie mangusty. Zwierzęta te zamieniły wyspę, która kiedyś była znana jako „wyspa węży“, w miejsce, gdzie wielu turystów korzysta z każdego cudu jej boskiej natury.

Kiedy ustalono, że osada Sobre będzie głównym portem wyspy Mljet, łączącym ją drogą morską z Triestem, Kotorem i Dubrownikiem, konieczne było zbudowanie szerokiej drogi do centrum administracyjnego i gospodarczego - Babino Polje. Droga ta miała w sumie 6 km długości i 2,5 m szerokości. Wraz z otwarciem dzisiejszej brukowanej ulicy, stara droga z Žukovac do Sobre pozostała w swojej pierwotnej formie jako trasa spacerowa, ze względu na niedostępny i stromy teren. Ta nienaruszona część austriackiej drogi, około 850 metrów długa, stała się symbolem czasu, który świadczy o zręczności i wytrzymałości tamtejszych rolników.

Dodatkowym interesującym miejscem na tym szlaku jest wzgórze w jego południowej części, gdzie widniała flaga Austro-Węgier. Miejsce to zostało starannie wybrane na umiejscowienie symbolu narodowego, gdyż flaga ta była widoczna z obu stron morza, tzn. z Kanału Mljet i otwartego morza od strony południowej.